Sorularımı sordum. Üşüyorum...

Bu gece soğuk buralar. Burnumun ucu buz gibi. Oysa kalorifer sıcak hala. Belki de üşüyen benim yalnızca...

Kendimle ilgili başka Gökçe ihtimallerini tanımaya çalışırken sorduğum sorular beni daracık bir sokağa itiyor bu gece. O kadar dar ki, kalbim sıkışıyor, boğazım düğümleniyor bu gece.

Oysa onlar yalnızca soru.
Araştırma bir nevi.
Sınırlarımı anlamak için.
Kendimi tanımak için sadece.
Ne kadar beyaz, ne kadar siyah olduğumu görebilmek için.
Sığındıklarımın ne kadar ve nereye kadar yanımda kalacaklarını görmek için.
Sadece soruydu sorduklarım.
Sadece sorularımdı beni bu dar sokakta, soğukta bırakan.
Sadece öylesine, anlamsız sorulardı tüm ruhumu karanlığa çekip beni üşüten.
Kahretsin.
Yalnızca birkaç aptal soruydu beni yalnız bırakan.

Ve yalnızca birkaç küçük soruydu dilimden dökülenler ve aklımda ve aklında bu kadar büyük soru işaretleri çizenler.
Yalnızca birkaç soruydu bize dibimizi gösterenler.
Yalnızca aklımın oyunuydu işte.
Dilimin çözülmesini fırsat bilen ve ortalığa atlayan birkaç küçük şeytandı onlar.

Sordum,
dinledim,
gördüm,
anladım,
şaşırdım,
üzdüm,
şaşırttım,
kızdırdım,
üzüldüm.

Ama gerçekten yalnızca soru sormaktı tek isteğim.

Sadece aklımda bir şeyleri oturtup kendimi daha iyi tanımak, sınırlarımı görmek ve yanlış bir şey yapmamak için.

Ben sorularımı sordum. Üşüyorum...

Yazacağım...

O kadar çok şey biriktirdimki avuçlarımda... Yazmam gerek artık. Ama inan yetişemiyorum kendi hayatıma. Geçen hafta gözlerim doldu birden: "Allahım neden bir gün 36 saat değil?" diye :) Öyleyim işte. Bu şikayet değil ama asla. Boş da duramamki ben. Karmakarışık olmayı seviyorum ben. Rengarenk böyle...

Neyse. Sonuç olarak, söz veriyorum. Yazacaklarım avuçlarımdan taşıp çamura karışmadan yazacağım. Zamandan çalabildiğim an yazacağım. Sımsıkı kapattığım avuçlarımı açmaya cesaretim olduğu zaman yazacağım. Bu Gökçe ile değil, diğer Gökçe olduğumda yazacağım. Ay dolunayken ve sokağım sessizken yazacağım.

Ama yazacağım... Gözlerimden akıp gitmeden renklerim, yazacağım.