Karanlık korkusu - kelimelere dökülen bir rüya...

Ne zaman sönse ışıklar, ürker aklımdaki karanlıklar. Bu yüzden ne zaman sönse ışıklar, çoğalır karanlıklar. Kafama sığmayacak kadar çoğalırlar. O kadar ki gözlerim, ruhum boyanır siyaha. Kanım, sığmaz olur damarlarıma. Kırmızıya dönüşürüm o anda. Islanır gözlerim, yanaklarım, aklım zamanla. Yeşil bir denize düşerim sonra. Sonsuz bir yeşil. Çırpındıkça battığım, savaştıkça öldüğüm bir yeşil. Ardından nasıl olursa kıyıya vururum beyaz köpükler arasında, çıplak bir balık gibi. Bu sefer soluduğum hava boğar beni. Ve aksi gibi kabul etmez deniz beni geri. Kum dolar boşalan damarlarıma, ruhuma, usuma. Ve tekrar yaşam bulurum rüyamın karanlığında...